Worldlog Week 22 – 2012

De afgelopen week vond het verantwoordingsdebat plaats in de Tweede Kamer. In dit debat, dat jaarlijks in de derde week van mei wordt gehouden, wordt het beleid van het kabinet van het afgelopen parlementaire jaar besproken. Maar omdat het kabinet Rutte is gevallen, ging dit debat voor een groot deel niet meer over Rutte’s beleid, maar over de aangekondigde bezuinigingen uit het Kunduz-akkoord. Ook werd het debat overschaduwd door alle ontwikkelingen in Europa, waaronder het ESM-verdrag. ( meer over het Kunduz-akkoord en het ESM-verdrag in mijn vorige Worldlog).

Hieronder een kort stukje uit mijn bijdrage:

Dit debat speelt zich af op een moment dat steeds meer mensen een "DING FLOF BIPS"-gevoel in hun buik hebben. Zekerheden vallen weg. Het vertrouwen in de bank, de munt, je werk, je hypotheek, je toekomst: dat vertrouwen wankelt. Zij zijn er niet meer zo zeker van dat alle mooie beloftes over het samenvoegen van de politieke agenda's van zeventien verschillende landen de groei en de welvaart tot een ongekende hoogte zullen doen stijgen. Daarvan zullen wij ons zeer bewust moeten zijn. Het vertrouwen van de burgers in hun bestuur is tot een dieptepunt gedaald. Er zullen ingrijpende koerswendingen moeten komen om dat vertrouwen terug te brengen.

Heel vaak wordt hier gezegd dat we de rekening niet mogen doorschuiven naar onze kinderen, maar toch is dat precies wat er op grote schaal gebeurt en in het afgelopen jaar ook gebeurd is. We gebruiken zes keer meer grond in het buitenland dan waarover we zelf beschikken, alleen maar om onze enorme honger naar geld, meer luxe en meer kortetermijngenoegens te kunnen stillen. Je moet het zo zien dat wij vooraan in de rij bij een buffet staan en vier borden tegelijk vol opscheppen, terwijl we weten dat de mensen achteraan de rij zullen omkomen van de honger. Tegelijk zeggen we in het Verantwoordingsdebat tegen elkaar: we mogen de rekening niet doorschuiven naar onze kinderen. Hoe reëel is zo'n opstelling? We gedragen ons letterlijk asociaal en proberen dat te maskeren met mooie woorden. We komen nauwelijks tot daden voor de radicaal andere koers die onze kleine planeet leefbaar kan houden voor komende generaties.

Ten slotte is de vraag aan iedereen die kritiek levert op het bestaande systeem: maar wat wil je dan? We zullen ons moeten realiseren dat het sprookje van de ongebreidelde wereldwijde economische groei ten einde is. We kunnen niet meer groei realiseren dan de aarde kan bieden. We zullen terug moeten en slimmer investeren in vergroening en verduurzaming. De negatieve effecten van wat we doen, moeten in rekening worden gebracht. De vervuiler moet betalen. De positieve effecten van wat we kunnen doen, zoals biologische landbouw en hergebruik, zullen nu juist gestimuleerd moeten worden. Er zal per direct een einde moeten komen aan het subsidiëren van milieuschadelijke activiteiten. De negatieve effecten van bepaalde productiewijzen, zoals de uitstoot van broeikasgassen, de aantasting van de biodiversiteit, de roofbouw op de natuur en de verspilling van grondstoffen moeten een prijs gaan krijgen. Een prijs die betaald wordt door de producent en uiteindelijk de consument. Deze crisis moet een keerpunt worden.

Er is meer hulp nodig in de Sahel regio in Afrika (Burkina Faso en Tsjaad). Door aanhoudende droogte is er een toenemend tekort aan voedsel . Hier kun je zien waarom er hulp nodig is: een aangrijpende fotoreportage over de honger in de Sahel.

The Financial Times heeft een handige ‘decision tree’ gemaakt over wat het inhoudt als Griekenland uit de euro zou stappen. Kijk op de website van The Financial Time voor de Chart of the Day: The Grexit Decision Tree.

En nog een leuk artikel om te lezen: Bill Gates die uitlegt waarom het eten van planten goed is voor de wereld!

Tot volgende week, Marianne